Mijn focus tijdens deze opleiding ligt bij portretfotografie, dus dat ik daar 'iets' mee ging doen was wel duidelijk. Maar ik werd wel met twee grote uitdagingen geconfronteerd. Ten eerste had ik geen fotostudio tot mijn beschikking en als er al fotostudio's zijn in Namibië of Botswana, dan zijn deze op de vingers van één hand te tellen. De tweede grote uitdaging was dat ik geen plan had.

De eerste uitdaging, dat ik geen fotostudio tot mijn beschikking heb, heb ik opgelost door voor mijn reportageflitser een triggerset en een minisoftbox te kopen. Hiermee kan ik mijn flitser op afstand bedienen en een losse opzetflitser tot een softbox om toveren. Samen met een achtergronddoek en reflectiescherm in de tas is snel ergens een studio op te bouwen.

De tweede uitdaging was groter. Ik heb geen plan! Normaal gesproken werk ik met een plan. Door van te voren een plan van aanpak en een moodboard te maken weet ik waar ik met de fotoshoot naar toe wil. Nu had ik geen idee wat of wie ik Namibië en Botswana zou tegen komen.

Om voorbereid te zijn op dat het 'grote' moment dat ik iets geschikts tegen zou komen ben ik eerst maar gaan oefenen op personeel van de diverse lodges en guesthouses. Hiermee had ik snel controle over mijn lichtopstelling en camera instellingen. Het leverde ook nog leuke foto's op. Alleen het gevoel van Yes, dit is het, dat ontbrak.

Het eerste grote moment tijdens de reis, en dit was al tegen het einde van de reis, was in een lodge waar al het personeel in traditionele kleding werkte. Helaas voor mij wilde de leiding van de lodge niet dat het personeel mee zou werken aan mijn fotoshoot. Ik begon aardig zenuwachting of ik het 'grote' moment nog wel mee zou maken deze reis.

Het geduld heeft mij heeft aardig op de proef gesteld deze reis. Het 'grote' moment kwam uiteindelijk twee dagen voordat ik weer naar Nederland zou afreizen. Tijdens een Bushwalk met zonondergang werd er een traditioneel Bushmen village bezocht waar de San People leven.

De tolk heb ik laten vragen of ik de één familie (vader, moeder en drie kinderen) in mijn studio mocht fotograferen. Ondanks dat deze mensen geen idee hadden wat hun overkwam wilde ze zeker meewerken. En hun een fooi geven helpt altijd!

Het zou gaaf geweest zijn als ik in een van hun hutjes had kunnen fotografen. Dit bleek vanwege de beperkte ruimte helaas niet mogelijk zijn. Jammer! Dan maar mijn studio opbouwen naast de Bushman village. Om de beurt heb ik de familieleden in mijn studio laten plaatsnemen.

Het poseren was een aardige communicatieve uitdaging. Deze mensen spraken totaal geen Engels, en ik ben de klik taal niet machtig! gelukkig kom je met handen, voeten en een tolk heel ver! Grote hilariteit bij deze mensen als de flitser afgaat. Uiteindelijk heb ik van elk van de vijf gezinsleden circa 20 foto's kunnen maken.

Terug thuis heb ik lang getwijfeld of ik de foto’s om zou zetten naar zwart wit. Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om dit niet te doen. Het zou voor mij de kracht uit de foto weghalen. Ik had als doel om vooral de structuur van de kleding zo naturel mogelijk te houden. Het enige wat ik in de nabewerking gedaan heb is een stukje kleurbeheer en een klein beetje verscherpen. Meer niet.

Vooraf had ik geen idee wat ik van deze opdracht moest verwachten. Achteraf ben ik met het uiteindelijk resultaat zeer tevreden. De African Bushmen zijnal heel veel gefotografeerd, alleen heeft bijna niemand deze mensen laten poseren in fotostudio. Op deze manier zijn het voor mij unieke foto's geworden!

Uiteraard is er nog veel meer te fotograferen geweest in Namibië & Botswana. De dierenwereld daar is uniek. Maar daarover meer in een volgende blog!